«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» λέγανε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Είχα πει πως δεν θα ξαναπάω σε μενού τέτοιου είδους, αλλά λύγισα. Λίγο η φίλη μου που ενθουσιασμένη με πήρε να με ενημερώσει για το event, λίγο ο Αθήναιος, σκέφτηκα πως με τόσο καλά εστιατόρια που λαμβάνουν μέρος, πόσο άσχημα μπορεί είναι; Η απάντηση είναι ΠΟΛΥ.
Την ταινία, το «Βασίλισσα Χριστίνα» (1933) με την Γκρέτα Γκάρμπο, δυστυχώς δεν μπορέσαμε να την δούμε. Η γευστική συνέχεια της ήταν στο εστιατόριο ο Μύλος (ή Milos Estiatorio) στο Hilton. Για όσους δεν το ξέρουν πρόκειται για best seller του Κώστα Σπηλιάδη που μετά από το Μόντρεαλ του Καναδά και την Νέα Υόρκη άνοιξε και στην Αθήνα. Υποτίθεται πως είναι ένα εστιατόριο αξιώσεων, με υψηλή ποιότητα υλικών και εξίσου υψηλές τιμές, που βασίζεται στις άριστες πρώτες ύλες και ειδικεύεται στα θαλασσινά.
Το μενού είχε έμπνευση από τις Σκανδιναβικές χώρες λόγω του έργου και της πρωταγωνίστριας. Δεν ήταν ό,τι πιο ευφάνταστο, αλλά όταν κλείσαμε στο εστιατόριο δεν ήξεραν να μας πουν τι ακριβώς θα έφτιαχναν, οπότε πήγαμε λίγο στα τυφλά. Φάγαμε λοιπόν τα εξής:
1. Αmuse bouche με μανούρι, πάστα ελιάς και λιαστή ντομάτα
2. Ρέγγα παστή με τέσσερις τρόπους
3. Σολομό ψητό με σαλάτα
4. Σορμπέ λεμόνι
Ξεκινήσαμε το γεύμα με το καλάθι των ψωμιών, που ήταν νοστιμότατα και με μεγάλη ποικιλία. Τα βουτήξαμε σε εξίσου νόστιμο λάδι-χορηγό και ήμασταν έτοιμοι. Το amuse bouche ήταν οκ. Άλλωστε πόσο έξω μπορεί να πέσει κανείς με τυρί, ντομάτα και ελιά. Απλώς οι ελιές που συνόδευαν το πιάτο είχαν τη χαρακτηριστική γεύση της πράσινης ελιάς από βάζο σούπερ μάρκετ, αντί να είναι ελιές με χαρακτήρα από τις τόσες που παράγει ετούτος ο τόπος. Το πιάτο συνοδευόταν από την μπύρα-χορηγό Heineken που μας ήρθε ζεστή, όχι και η καλύτερη διαφήμιση…
Μετά ακολούθησε η ρέγκα: τέσσερις mini μπουκιές γλυκόξινου ψαριού (στις σκανδιναβικές χώρες αγαπούν αυτή τη γεύση για το ψάρι βλ. gravlax) που ήταν λίγο περίεργο τόσο στην εμφάνιση όσο και στο concept. Η κάθε μπουκιά είχε και ένα διαφορετικό dressing επίσης γλυκό. Κανείς δεν τρελάθηκε με το πιάτο αυτό, αλλά ελπίζαμε πως θα βελτιωθούν τα πράγματα. Συνοδευόταν από μια Fisher σε σωστή ευτυχώς θερμοκρασία.
Το κυρίως πιάτο, ο σολομός, εμφανίστηκε σε τεράστια πιατέλα με σχήμα φύλλου. Ήταν μεγέθους διαίτης, δηλ. 120γρ, και ήταν σκέτος. Όταν λέω σκέτος εννοώ χωρίς αλάτι, dressing, σάλτσα, πατάτα, συνοδευτικό, οτιδήποτε. Ολομόναχος σε ένα τεράστιο πιάτο. Εκτός και εάν το μισό φύλλο μαρούλι στην άκρη (που μας το παρουσιάσανε για σαλάτα) πιάνεται. Άξίζει να σημειωθεί πως ο σολομός είναι από τις πιο φτηνές ζωικές πρωτεΐνες που μπορεί κανείς να αγοράσει μετά ίσως από το κοτόπουλο… Ζήτησα απελπισμένη λεμόνι. Ήπιαμε την πανέμορφη Duvel που συνόδευε το πιάτο και μια πονηρή σκέψη πέρασε από το μυαλό όλων: το βρώμικο της Μαβίλη που είναι λίγο πιο πάνω. Ευτυχώς που η μπύρα φουσκώνει…
Το γεύμα μας τελείωσε με το σορμπέ λεμόνι, το καλύτερο πιάτο του μενού. Φαντάζομαι πως θα βοηθάει την χώνεψη, αν έχει φάει κανείς…
Δεν έχω πάει στο Milos εκτός μενού, αλλά θεωρώ πως ένα τέτοιο εστιατόριο, αν νομίζει πως δεν μπορεί να κάνει κάτι αξιοπρεπές με τα 30 ευρώ (που μάλλον μπορεί αφού έχει μεσημεριανό μενού με 20 ευρώ), θα πρότεινα να μην συμμετάσχει σε μια τέτοια διοργάνωση και διασύρει τη φήμη του σε πιθανούς πελάτες. Γιατί εγώ δηλαδή να θέλω να ξαναπάω για να πληρώσω τα 70 ευρώ το άτομο;
Το Σινεμά στο Πιάτο αξίζει για τις ταινίες του και ειδικά όσες δεν μπορεί κανείς να δει στη μεγάλη οθόνη, όπως το εν λόγω έργο. Μετά σας προτείνω με τα 30 ευρώ σας να πάτε σε ένα από τα πολλά μέρη της Αθήνας αυτής της τιμής και να απολαύσετε ένα κανονικό δείπνο.
Τουλάχιστον δεν θα αισθανθείτε ότι σας κοροϊδεύουν!
Food Junkie not junk food 
Kostas Spiliadis has had an incredible reputation as a restaurantuer both here in Canada and now Greece.
From reading his menus, they are not cheap but at least one can expect to fed, no?
Athens is huge, lots of competition for your dining euros…I agree, other places to enjoy.
It was not a good menu, not only as far as size was concerned, but also as far as taste. I am sure there must have been better ways to interpret the Scandinavian theme…
a piece of salmon, laid bare on a plate – you must be joking… my cretan husband would never put up with my hankering for a good dinner out at such places…
by the way, i never blanch greens for a pie – i’ve heard other people do, but as the greens are usually our own, i don’t worry that they’ve been sprayed, and because it’s difficult to work with dap filling when cooking with pastry, i prefer the ingredients dry. i can’t wait for vlita to start growing now that it’s summer
Είναι σαφές πως σ’ενα εστιατόριο που για να φας θες 120Ε το άτομο ( το λιγότερο) δεν περιμένεις ότι θα φας τα ίδια με 30, αυτό είναι αυτονόητο. Τώρα, χωρίς να θέλω να υπερασπιστώ το Milos που δεν μου αρέσει και μέχρι και στο βιβλίο μου το έχω θάψει για το σέρβις, διάβασα το κείμενό σας ξανά και ξανά και διαπιστωσα ότι δεν άρεσε το φαγητό σε σας, όχι πως κάτι ήταν κακομαγειρεμένο.
Ο σολωμός αν είναι να μην το καταχεριάσεις πάντως, σερβίρεται σκέτος. 🙂
Συμφωνώ πάντως στο ότι έπρεπε δηλωθεί ευκρινώς ότι το μενού θα είχε προσαρμοστεί εκτός από την ταινία και στην τιμή.
Εγώ έφαγα στο Pasaji που τρως με 40-50Ε έτσι για 30 το μενού ήταν μια χαρά.
Αναρρωτιέμαι τί θα ταίσει το 48 με 30 Ε 😀
Σίγουρα δεν περίμενα να φάω χαβιάρι κλπ. ούτε εγώ ούτε οι υπόλοιποι συνδαιτημόνες μου. Κανείς δεν είναι τόσο αφελής.
Το κακομαγειρεμένο είναι σχετικό. Ναι, όλα τρωγόντουσαν, αλλα just. Απλά υπήρχε μια μιζέρια στα πιάτα και μια προχειρότητα. Ούτε θα έπεφτε έξω το μαγαζί αν η σαλάτα ήταν μεγαλύτερη ή είχε και μια πατατούλα βραστή στο πλάϊ.
Και ναι, δεν θέλω καν να ξέρω τι έφαγαν όσοι πήγαν στο 48.
Δεν θα σταθώ στο θέμα του Milos, αν και οφείλω να πω ότι έχω φάει πολλές φορές εκεί (full price – χωρίς μενού) και δεν είχα ποτέ παράπονο.
Θέλω απλά να πω ότι το 2001, όταν γύρισα από την Αγγλία και λίγους μήνες πριν την εφαρμογή του Ευρώ, με 30 Ευρώ, ήτοι 10200 δραχμές περίπου, [συγχωρήστε μου την έκφραση αλλά αποτυπώνει απόλυτα αυτό που θέλω να πω…) «έβγαζες γκόμενα» για δείπνο σε καλό εστιατόριο, με κρασί, κλπ. Σήμερα θεωρείται budget option/ειδική προσφορά για γεύμα ενός ατόμου σε ένα καλό εστιατόριο. Δεν είναι θλιβερο;…
Είναι και πολύ μαλιστα!
Το συγκεκριμένο εστιατόριο θεωρείται ένα από τα καλύτερα της Αθήνας και είναι γνωστό ότι χρησιμοποιεί υλικά άριστης ποιότητας.Μακάρι να το μιμηθούν και άλλα εστιατόρια για να ανεβεί το γασρονομικό επίπεδο της χώρας μας,το οποίο ομολογουμένως υστερείται κατά πολύ σε σχέση με άλλες μεσογειακές χώρες(Ισπανία,Ιταλία).Πέρα απ’αυτό όμως, οφείλει για να διατηρήσει την φήμη του να προσφέρει menu τα οποία να δικαιολογούν την τιμή πώλησης τους και ταυτόγχρονα να έχει ικανοποιητικό περιθώριο κέρδους σε σχέση με το food cost των παρασκευών.
@ Αθήναιος Ο σολωμός αν είναι να μην το καταχεριάσεις πάντως, σερβίρεται σκέτος.
—
Συγνώμη αλλά σολωμό ξεροσφύρι πρώτη φορά το ακούω. Σε κουζίνες με παράδοση στην κατανάλωση σολωμού (Σκανδιναβικές χώρες, Ιαπωνία και Σκωτία), ο σολωμός δεν εμφανίζετε ποτέ σόλο κλαρίνο (μέχρι και o σολωμός sashimi συνοδεύετε). Μαβίλη και πάλι Μαβίλη.
ena komati solomo ‘naked’ sto piato den borei na dikaiologithei pouthena. kai i pio ftini psarotaverna that sou eferne ladolemono i toulaxiston ena kommati lemoni – poso tha stoixize (se kopo – oxi xrhmata) na prosthesi kai mia rodela tomata, mia koutalia pouree patata kai ena filo maintano, an einai dinaton (extos apo to ena ogdoo enos lemoniou)
@sevitoros: ξαναδιαβάστε προσεκτικότερα το σχόλιό μου. Κι εγώ ψηφίζω τη Μαβίλη για όσους δεν αρέσκονται στην υψηλή κουζίνα. Υφίστανται τσάμπα μια μεγάλη ταλαιπωρία, χώρια τα έξοδα.
Πουρέ πατάτα σε εστιατόριο υψηλής κουζίνας;!
Στυ Χύτρα προχθές πληρώσαμε για το menu degustation ( πλήρες με γλυκό) 75 Ε το άτομο με κρασί. Βέβαια, αν οι περισσότεροι έβλεπαν το μέγεθος των μερίδων θα λιποθυμούσαν αλλά φάγαμε 9 πιάτα.
Φάγατε καλά στο Hytra? Γιατί 75 καλά είναι με το κρασί. Άν φας πάντως 9 πιάτα πρέπει να είναι μικρές οι μερίδες (ενώ στα τρία μάλλον όχι…). Μ΄αρέσουν τα degustasion γιατί είναι πολύ κοντά στη λογική » μεζεδάκια» κατά έναν περίεργο διεστραμμένο τρόπο!
Υ.Γ. Πάντως, ο πολύς Joel Robuchon ειναι διάσημος για τον…πουρέ του.
@Αθηναίος
Η υψηλή κουζίνα είναι εξαιρετική, το πρόβλημα είναι η υψηλή κομπίνα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε περί κομπίνας. Επίσης η υψηλή κουζίνα είναι σπάνια και η διαχυσή της είναι προβληματική π.χ. ο Adria και ο Blumenthal είναι κορυφαίοι στην μοριακή κουζίνα, όταν πάει ο χ,ψ τσολίας chef και προσπαθεί να αντιγράψει την τάση για μοριακή μαγειρική φτιάχνοντας γρανίτες αγγουρίου αφρους από τζατζίκι παγωτό ντομάτα και σκόνη από πίτα και γύρο τότε έχουμε τραγωδία. Και καταλήγω, στην Ελλάδα υψηλή κουζίνα δεν είχαμε, αντίθετα είχαμε καλή αστική και εργατική κουζίνα, η οποία είναι είδος υπό εξαφάνιση και εκεί είναι το πρόβλημα. Η εργατική τάξη κάποτε έτρωγε εξαιρετικό φαγητό σε εστιατόρια και μαγειρεία, τώρα τρώει processed γεύματα της κακίας ώρας ή Γρηγόρης Μικροκύματα κ.τ.λ..
Υ.Γ. Στο Claridge’s μια χαρά τον σερβίρουν τον πουρέ, αλλά τι να ξέρουν οι κουτόφραγκοι.