Εγώ και το μωρό μου

Όταν πριν από δύο χρόνια άνοιξα το ξύλινο κουτί που μας είχε φέρει ως Χριστουγεννιάτικο δώρο ο φίλος μας ο Ρ. κόντεψα να πάθω καρδιακό επεισόδιο, για τον απλούστατο λόγο πως ήταν ένα πανάκριβο μπουκάλι κρασί (πριν την κρίση κόστιζε περίπου 800-1000 Αγγλικές λίρες), από πολύ διάσημο «σπίτι»  (Lafite Rothschild) και από μία από τις καλύτερες χρονιές του Μπροντώ (1982). Το τοποθέτησα με αγάπη στο κελάρι και σκεφτόμουν πότε να το ανοίξω.

Για δύο χρόνια σκεφτόμουν τη στιγμή αυτή με τρόμο. Κι αν ήταν χαλασμένο; Είμαι αντάξιά του; Τί θα μαγειρέψω για να το απολαύσω; Τελικά μετά από δύο χρόνια και πολλές γευσιγνωσίες αργότερα, αισθάνθηκα έτοιμη και είχα την αυτοπεποίθηση πως και θα μπορέσω να το εκτιμήσω όσο του αξίζει, αλλά και δεν θα με πειράξει αν δεν είναι καλό το κρασί.

Επειδή όμως τα καλά κρασιά θέλουν και μια ειδική στιγμή, σκέφτηκα πως η επέτειός μου με τον Μ. ήταν αρκετά σημαντική και θα μπορούσαμε να την γιορτάσουμε με ένα καλό μουκάλι κρασί και βέβαια καλό φαγητό. Στην αρχή σκέφτηκα -τι άλλο;- να μαγειρέψω εγώ. Μετά όμως είχα μια καλύτερη ιδέα: γιατί να μην πάω το μπουκάλι σε ένα αγαπημένο εστιατόριο (που να έχει sommelier) και να ζητήσω *ευγενικά* να μου το ανοίξουν αυτοί; Να ντυθώ, να φτιαχτώ και να πάω να το απολαύσω με την ησυχία μου (αντί να τσουκαλομαγειρεύω στην κουζίνα);

Όπερ και εγένετο. Δύο μέρες πριν από το δέιπνο, εναπόθεσα το μωρό μου στα έμπειρα χέρια του sommelier και αφού κάναμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τον αν θα έπρεπε ή όχι να το μεταγγίσουμε σε καράφα,  καταλήξαμε πως καλύτερα όχι, γιατί ένα τόσο παλιό κρασί ενδέχεται να είναι πολύ ευαίσθητο και τελικα όχι μόνο να μην ωφεληθεί από τη μετάγγιση, αλλά να οξειδωθεί. Έπειτα γύρισα σπίτι και περίμενα υπομονετικά τη μεγάλη μέρα.

Τη μέρα του δείπνου λοιπόν, αφού στρογγυλοκαθίσαμε στο τραπεζι μας, περιμέναμε με αγωνία (δεν σας κρύβω πως ήταν κοντινή σε αυτή που είχα όταν έδινα Πανελλήνιες…) τί θα μας έλεγε ο sommelier, που είχε αναλάβει να μεταγγίσει το κρασί την ώρα που φτάσαμε και να το φέρει στο τραπέζι. Όταν τον είδα να ξεπροβάλλει σοβαρός και όχι χαμογελαστός ώς συνήθως, χλώμιασα. » Δεν έχω δυστυχώς όσφρηση σήμερα» μου είπε » γιατί είμαι πολύ κρυωμένος, αλλά από το φελλό τα πράγματα δεν φαίνονται καλά». Πράγματι, ο φελλός ήταν βρεγμένος εντελώς και στην εξωτερική του πλευρά είχε μουχλιάσει. Οταν όμως τον μύρισα από την πλευρά που ακουμπούσε στο κρασί μου ήρθε να κλάψω από τη συγκίνηση αφού  μύρισα  όλα αυτά που δείχνουν ένα υγιές κρασί! Αμέσως έβαλα  λίγο στο ποτήρι γευσιγνωσίας και όντως το κρασί μου έδειχνε όχι μονάχα υγειέστατο αλλά και πολύ πολύ έτοιμο να καταναλωθεί. Το αφήσαμε λοιπόν στην άκρη όσο τρώγαμε τα πρώτα πιάτα και προσπαθήσαμε να μην το σκεφτόμαστε.

Όταν κατέφθασαν τα φιλέτα μας στο τραπέζι η μεγάλη ώρα είχε έρθει: τα ποτήρια μας γέμισαν με το κόκκινο νέκταρ και οι μύτες μας έπιασαν αμέσως δουλειά. Σε πρώτη εντύπωση η μύτη ήταν αρκετά συγκρατημένη αλλά και πολύ φρουτώδης για ένα τόσο παλιό κρασί. Το ίδιο και το χρώμα, που μπορεί να είχε πάρει κάποιες καστανές αποχρώσεις αλλά στο σύνολό του ήταν πολύ νεανικό. Διακρίναμε μάυρα φρούτα του δάσους, cassis, αλλά και βύσσινο σε αλκοόλη. Κέδρο, σανταλόξυλο, λίγο μολύβι και διακριτική βανίλια. Αυτό όμως που μας εντυπωσίασε ήταν το στόμα: ισορροπημένο, με γλυκειές τανίνες και πολύ μακρά επίγευση σοκολάτας και φρούτων. Όσο πέρναγε η ώρα τα αρώματα και οι γεύσεις αυξάνονταν σε ένταση, αλλά και σε βάθος. Ευτυχώς το ήπιαμε σιγά σιγά και γίναμε μάρτυρες αυτής της απολαυστικά αργής μεταμόρφωσης. Το κρασί αυτό είχε παρουσία και σε καλούσε να το προσέξεις. Δυστυχώς, όπως όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή, τελέιωσε γρηγορότερα από όσο θα θέλαμε.

Είναι κρίμα που τα σπoυδαία αυτά κρασιά είναι τόσο απλησίαστα σε τιμή και οι άνθρωποι που μπορούν να τα απολαύσουν δεν μπορούν συχνά να τα αγοράσουν.  Αν αγαπάτε το καλό κρασί όμως, αξίζει μια τέτοια εμπειρία να τη ζήσετε. Σιγουρα υπάρχουν υπέροχα κρασιά και σε τιμές πολύ πιο «χαμηλές»  (δηλαδή της τάξεως των 200- 300 ευρώ), ειδικά τώρα με την κρίση, που αν μαζευτείτε 4-5 φίλοι τελοσπάντων δεν θα είναι και τόσο επίπονο για την τσέπη σας. Βρείτε λοιπόν μια στιγμή γιορτής, ανοίξτε ένα καλό μπουκάλι κρασί, και τότε θα καταλάβετε τί θέλουν να γίνουν όλα τα κρασιά όταν μεγαλώσουν…. 🙂