Salero, te quero!

 Την Πέμπτη το μεσημέρι που γύρναγα από τη δουλειά μέσα στη ζέστη και την ανθρωπίλα του τρένου, η μόνη μου σωτηρία ήταν το ipod και η βεντάλια μου (φαντάζομαι ότι θα είναι και για πολύ ακόμα δυστυχώς).

Ναι ναι, ξέρω, η γιαγιά σας έχει μία με μαύρη δαντέλα και κάτι ισπανίδες χορεύτριες φλαμένγκο απ’ έξω. Όχι η δικιά μου είναι πολύ μινιμάλ από μαύρη λάκα και τη βρήκα τυχαία πέρυσι στην Ισπανία.

Κουνώντας λοιπόν τη βεντάλια μου με έπιασε μια νοσταλγία για την Ισπανία και τις γεύσεις της, και επειδή θα συναντιόμουν με τους καλούς μου φίλους Χ. και Δ. στο κέντρο, πρότεινα να πάμε στο Salero στα Εξάρχεια, που έχει και μια πανέμορφη αυλή από πίσω.

Λοιπόν το Salero είναι το κοντινότερο που θα βρεθείτε ποτέ σε Ισπανικά tapas στην Ελλάδα. Γιατί, όπως κι εμείς δεν τρώμε συνέχεια ντολμαδάκια και χωριάτικη όταν πηγαίνουμε στην ταβέρνα, έτσι και οι Ισπανοί δεν τρώνε συνέχεια τορτίγια (ισπανική ομελέτα), τσορίθο (chorizo, ισπανικό λουκάνικο) και patatas bravas (τηγανιτές πατάτες σε κύβους με πικάντικη κόκκινη σάλτσα) όταν πάνε για τάπας.

Τα έχει και αυτά το Salero στον κατάλογο -όλα εξαιρετικά- αλλά έχει και πιο ψαγμένα, και πιο ελληνικά, και oriental και όλα αυτά που μπορεί κανείς να φάει σε ένα trendy τάπας στη Σεβίλλη, ας πούμε, ή στο Σαν Σεμπαστιάν, όπου έχουν ανάγει τα tapas σε τέχνη (τα λένε pinxtos όμως στα βάσκικα).

Το Salero βρισκεται στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου στα Εξάρχεια σε ένα ανακαινισμένο κτίριο του 30. Μέσα ο χώρος είναι χαρούμενος, με παιχνιδιάρικα χρώματα και χαλαρή διάθεση, δίνοντας την αίσθηση του καθαρού και τακτοποιημένου. Έχει δύο επίπεδα, καθώς και τραπεζάκια στον πεζόδρομο και μια αυλή στο πίσω μέρος. 

Εμείς καθίσαμε στην αυλή, που αν και όμορφη είναι λίγο ζεστή. Ίσως θα έπρεπε να βάλουν μερικούς ανεμιστήρες για τις πιο καυτές μέρες. Μέσα η αίθουσα έχει κλιματισμό, οπότε αν πραγματικά ζεσταίνεστε πολύ, προτιμήστε την.

Τα τραπέζια είναι στρωμένα με χάρτινα σουπλά με ζωγραφιές σε στυλ Μιρό και οι καρέκλες καφενείου έχουν επένδυση, για πιο φιλική αντιμετώπιση των οπισθίων μας…

Η χαμογελαστή σερβιτόρα μας έφερε το μενού, μια μποτίλια νερό βρύσης (επιτέλους και ένα μαγαζί που δεν προσπαθεί να βγάλει κερατιάτικα λεφτά φέρνοντας εμφιαλωμένο χωρίς να ρωτήσει, κάτι που με εξοργίζει και τείνει να γίνει σύνηθες), και ένα κουβαδάκι με χοντρές φέτες χωριάτικου ψωμιού.Επιλέξαμε να φάμε τα εξής: τηγανιτό τυρί με μέλι, πατάτας μπράβας, κουνέλι ψητό με σκόρδο και μυρωδικά, μελιτζάνες με σκόρδο και πιπεριές, ‘μπρουσκέτα’ με μοσχαρίσιο φιλέτο και γλυκιά πιπεριά, μπρουσκέτα με φιλέτο χοιρινό μανιτάρια και μπλε κατσικίσιο τυρί,  τσορίθο ψητό, τάρτα με πράσο αντσούγιες και τυρί, jamon με σύκο και ένα καταπληκτικό τυρί με πάπρικα.

Το τσορίθο ήταν πράγματι αυθεντικό, με τους χυμούς της καπνιστής πάπρικας (Pimenton στα ισπανικά) να γεμίζουν το στόμα σε κάθε μπουκιά. Η μπρουσκέτα με μοσχαρίσιο φιλέτο είναι η αγαπημένη μου, αλλά το ψωμάκι είχε λίγο παπαριάσει, ελπίζω να είναι τυχαίο γεγονός. Το τηγανιτό τυρί με μέλι είναι αριστούργημα ισορροπίας, ένα τραγανό σαγανάκι με σάλτσα μελιού και ψημένα φιλέ αμυγδάλου από πάνω. Το ίδιο νόστιμο ήταν και το κουνελάκι, που είχε μια τραγανή κρούστα απ΄έξω, ενώ παρέμενε ζουμερό από μέσα.

Πολύ ενδιαφέρουσα γεύση ήταν η μελιτζάνα. Ψημένη στο γκρίλ και γαρνιρισμένη με πιπεριές και σκόρδο, είχε μια τελείως αλλιώτικη γεύση από τις μελιτζάνες που τρώμε σε ελληνικές ταβέρνες, ίσως γιατί το ελαιόλαδο είχε προστεθεί μετά και το πράσινο χρώμα του γέμιζε το πιάτο. Στην μπρουσκέτα με χοιρινό φιλέτο, την παράσταση έκλεβε το μπλε τυρί, που μαζί με τα μανιτάρια και το κρέας δημιουργούσαν ένα ενδιαφέρον σύνολο, αλλά μην το πάρετε εάν δεν σας αρέσει το μπλε τυρί (προφανώς). 

Για την τάρτα επέμεινα πολύ, γιατί έχω φετίχ με τις τάρτες, αλλά η παρέα είχε αρχικά ενδοιασμούς στην αντζούγια. Δεν είδα κανέναν να παραπονιέται όταν την έτρωγε…Ένας αφρός αυτή η τάρτα…μόνο που έρχεται μικρό κομμάτι! Το jamon με σύκο είναι κλασσικός συνδυασμός που δεν θα σας απογοητεύσει, ενώ οι πατάτες πραγματικά μου θύμισαν την Ισπανία!

Τέλος μια ειδική μνεία για τα τυριά που έρχονται από την Ισπανία και είναι όλα πάρα πολύ ενδιαφέροντα. Δυστυχώς αυτήν την φορά είχαν ένα πρόβλημα με την εισαγωγή και υπήρχε μόνο αυτό με την πάπρικα, που αν και νόστιμο είναι πιο συνηθισμένη η γεύση του. Αν μπορέσετε παραγγείλετε αυτό στο κρασί ή αυτό με τα μπαχαρικά (δεν θυμάμαι τα ισπανικά όνόματα, συγχωρέστε με).

Η ποικιλία των κρασιών είναι καλά μελετημένη και αν δεν έχετε δοκιμάσει ακόμα Rioja, το διάσημο αυτό κρασί της ομώνυμης περιοχής από Tempranillo και Garnacha, εδώ είναι μια καλή ευκαιρία, αφού φέρνουν ετικέτες από γνωστούς παραγωγούς και καλές χρονιές. Βέβαια μέσα στον καύσωνα επιλέξαμε ένα ροζέ Rioja Marques de Caceres με έντονα κόκκινα φρούτα, πολύ όμορφα ισορροπημένο στόμα και καλή επίγευση που μας κράτησε καλή συντροφιά στα 18 ευρώ το μπουκάλι.

Στο γλυκό δεν μπορέσαμε να φτάσουμε (γιατί άραγε..?), αλλά έχουν μια καλή ποικιλία και την προηγούμενη φορά είχα φάει μια φοβερή τάρτα σοκολάτα-καφέ.Για όλα τα παραπάνω και δύο μπουκάλια κρασί πληρώσαμε 20 ευρώ το άτομο. Pas mal, no?

Αν προσθέσετε το καλό σέρβις το ωραίο περιβάλλον και το ότι η κουζίνα είναι ανοιχτή μέχρι αργά, δεν βλέπω κανέναν λόγο για να μην πάτε. Και για να μην ξαναπάω πολλές πολλές φορές. Φιλιά!   

INFO:  Βαλτετσίου 51, Εξάρχεια, 210 3813 358 . Ανοιχτο 10:00-1:30. Κρατήσεις απαραίτητες Π-Σ-Κ.