Cucina Povera

Η νέα άφιξη στην γαστριμαργική σκηνή της Αθήνας βρίσκεται σε έναν ήσυχο πεζόδρομο του Παγκρατίου κοντά στο Καλλιμάρμαρο και βασίζεται στην ιδέα «φρέσκα υλικα-ενδιαφέροντα πιάτα-χαμηλές τιμές»,  οπότε μας κίνησε την περιέργεια τους χαλεπούς αυτούς καιρούς και είπαμε να το επισκεφτούμε.

Ο χώρος είναι πολύ όμορφος, ψηλοτάβανος και φωτεινός σε στυλ νεοταβέρνας, αλλά με έξτρα πινελιές τις κάβες με τα κρασιά στους τοίχους αλλά και τη βιβλιοθήκη. Η αίθουσα είναι διαμπερής οπότε αν καθήσετε κοντά σε ένα από τα τεράστια ανοίγματα είναι σα να είσαστε έξω. Εμείς τουλάχιστον αυτό κάναμε.

Το μενού διάβασα σε γνωστή εφημερίδα πως «αλλάζει καθημερινά και διαμορφώνεται ανάλογα με τα φρέσκα λαχανικά, ψάρια και κρέατα που θα βρεθούν στην αγορά». Κοιτώντας τον ήμουν σίγουρη πως κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε, γιατί πολλά από τα πιάτα που είχα διαβάσει σε κριτικές οι οποίες γράφτηκαν δύο μήνες πριν υπήρχαν ακόμη. Επίσης πολλά από τα υλικά δεν ήταν καθόλου εποχιακά όπως τα παντζάρια, η γλυκοκολοκύθα και το λάχανο μεταξύ άλλων και στο μυαλό μου τουλάχιστον δεν φωνάζουν ΙΟΥΝΙΟΣ πολύ εύστοχα. Τα κυρίως επίσης είχαν μια βαριά νότα (π.χ. μπιφτέκια με ελιές και μετσοβόνε, στήθος βοδινό με ντομάτα και πουρέ) και δυσκολεύτηκα πολύ να βρω τί θα παραγγείλω.

Τελικά όμως ότι φάγαμε ήταν καλομαγειρεμένο και νόστιμο. Παραγγείλαμε τα παντζάρια με κατσικίσιο τυρί, μαριδάκι με πολίτικη σαλάτα ( το λάχανο που λέγαμε), σαλάχι (το οποίο έρχεται ξεψαχνισμένο) πάνω σε φάβα και «πλαστό» μια χορτόπιτα με φύλλο από κουρκούτι από καλαμπόκι.  Η φάβα με το σαλάχι ήταν εξαιρετική. Πολύ νόστιμο και με καλή ισορροπία το παντζάρι με το σπανάκι. Συμπαθητικές οι μαρίδες, που όμως ήταν μαριδάρες και όχι μαριδάκι, αν και η σαλάτα δεν μου πήγε πολύ στη γεύση. Το πλαστό ήταν λίγο αποτυχία: λίγη γέμιση, κάπως άνοστη και σκληρό το κουρκούτι. Το φάγαμε πάντως…

Για κυρίως πήραμε οι τρείς μας τις ψητές σκορπίνες (το μοναδικό πιάτο που μου έκανε κλικ) οι οποίες ήταν ολόφρεσκιες και σωστά ψημένες και ο ένας τον κόκκορα γεμιστό με τυρί και κάτι πράσινο που σερβιριζόταν με πατάτες ανατιναχτές. Από πότε το φιλετο κοτόπουλο είναι κόκορας δεν ξέρω, αλλά κι αυτό ήταν νοστιμότατο …. Τελειώσαμε και με τα τρία γλυκά του καταλόγου τα οποία, αν και ελαφρώς συνηθισμένα, ήταν τεράστια και πολύ επιτυχημένα:  creme brulee (τέλεια!), panna cotta με σιρόπι από βύσινο, τάρτα σοκολάτα με παγωτό καραμέλα.

Ο κατάλογος των κρασιών ήταν εκτενέστατος με πολλές επιλογές για όλα τα βαλάντια. Άλλωστε συνιδιοκτήτης του μαγαζιού είναι ο Γιάννης Καϋμενάκης πρώην sommelier του 48.  Δυστυχώς οι επιλογές σε ποτήρι ήταν λίγο μέτριες, οπότε καταλήξαμε σε μια Σαντορίνη που πήγαινε καλά με την πλειοψηφία του μενού και αρέσει και στην παρέα. Για όλα τα παραπάνω δώσαμε 35 ευρώ το άτομο, πολύ καλή τιμή αν σκεφτέι κανείς πως στην ουσία φάγαμε τρία πιάτα έκαστος.

Το σέρβις ήταν λίγο αργό, αν και καθημερινή, και τα γκαρσόνια δεν ήταν πολύ ενημερωμένα για το πώς παρασκευάζεται  το κάθε πιάτο, παρόλο που το μενού είναι μικρό. Ίσως αυτό διορθωθεί με τον καιρό. Γενικά πάντως το Cuicina Povera είναι μια καλή προσπάθεια που θα πιάσει και γιατί φτιάχνει νόστιμο φαγητό και γιατί έχει καλές τιμές. Θα ξαναπήγαινα.

ΙΝΦΟ: Cucina Povera, Ευφορίωνος 13 & Ερατοσθένους (πεζόδρομος), Παγκράτι, 210-75 66 008.