Εντυπώσεις από το Σουλτανάτο του Ομαν μέρος πρώτο: Μουσκάτ

Καλή εβδομάδα σε όλους! Γνωρίζω καλά πως έχω καιρό να εμφανιστώ και φυσικά ένας μικρός λόγος ήταν το οικογενειακό ταξίδι μας στο εξωτικό Ομάν. Ο άλλος είναι πως δεν έχω έμπνευση να φτιάξω τίποτε άξιον ποσταρίσματος, και εννοείται πως επιλέγω πάντα τη σιωπή από την άστοχη ιντερνετική φλυαρία…

Για το Ομάν όμως έχω κάποια πράγματα να σας πω, αν και το ταξιδιωτικό δεν είναι το φόρτε μου. Πάντα αισθάνομαι πως όταν μεταφέρεις τις εμπειρίες σου από ένα όμορφο ταξίδι στο χαρτί/μπλογκ κάτι πάντα χάνεται στη μετάφραση. Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να σας δώσω κάποιες εντυπώσεις μιας και είναι ένας προορισμός ο οποίος θα αρχίσει να ακούγεται ολοένα και περισσότερο στο μέλλον, αφού η χώρα φαίνεται να έχει επενδύσει πολλά στον τουρισμό και δη τον πιο πολιτισμικό.

Βλέπετε, ο σουλτάνος του Ομάν, ο μεγαλειότατος κος Καμπούς (ο οποίος μάλιστα γιορτάζει τα γενέθλειά του στις 18 Νοεμβρίου), δεν είναι κανένας τυχαίος. Είναι ηγέτης με όραμα που στα 46 χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία κατάφερε να κάνει μια χώρα με ποσοστό αναλφαβητισμού 95% σε μια χώρα με ποσοστό αναλφαβητισμού 8% (ακόμα υψηλό αλλά πολύ βελτιωμένο), φοβερή υποδομή, ασφάλεια και οικονομική ευμάρεια.  Pas mal νομίζω αν και πάντα υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά της ηγεσίας. Η μορφή του βρίσκεται παντού: από τα νομίσματα (ριάλι με υποδιαίρεση το μπαΐσα) και φυσικά σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, μαγαζιά κλπ.

Για να φτάσει κανείς στο Μουσκάτ την πρωτεύουσα του Ομάν, δεν υπάρχουν απευθείας πτήσεις. Εμείς επιλέξαμε την Qatar Airways κυρίως γιατί και μας βόλευαν οι ώρες και οι τιμές είναι πάνω κάτω οι ίδιες στις περισσότερες εταιρείες (περ. 500 ευρώ). Η Qatar έχει καταπληκτικό in flight entertainment με ατομική οθόνη σε κάθε θέση και ατελείωτες επιλογές σε ταινίες. Μου άρεσε επίσης που φέρνουν πρώτα το φαγητό στα παιδιά για να μην περιμένουν (και χαλάνε τον κόσμο) και τους δίνουν και δωράκι. Συν του ότι το αεροδρόμιο της Ντόχα δεν παίζεται…

Η περιήγησή μας ξεκίνησε λοιπόν από το Μουσκάτ, όπου μείναμε 4 βράδια (3 ημέρες) σε διαμέρισμα πολύ ευρύχωρο και σχετικά οικονομικό, μιας και η διαμονή είναι γενικά πανάκριβη. Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς όταν φτάνει στο Ομάν είναι οι άνθρωποι και το πόσο διαφορετικοί είναι. Πρώτον και κύριον δεν βλέπεις γέρους. Στην αρχή νόμιζα πως είναι ιδέα μου, αλλά τα νούμερα δεν λένε ψέμματα.  Δεύτερον όλοι οι ντόπιοι είναι ντυμένοι με την τοπική ενδυμασία : οι άντρες φορούν την λευκή κελεμπία (dishdasha)  και καπελάκι (kuma) ή τουρμπάνι (massar) και οι γυναίκες τη μαύρη αμπάγια με μαντήλι που συχνά αφήνει ακάλυπτα μόνο τα μάτια. Η ομοιομορφία αυτή στο ντύσιμο δίνει ένα πολύ εξωτικό, αλλά και όμορφο αποτέλεσμα αφού αποφεύγονται οι προσωπικές στιλιστικές αποτυχίες. Επίσης δεν βλέπεις πουθενά (μάλλον ευτυχώς) ψηλά κτίρια-ουρανοξύστες, όπως στα γειτονικά Εμιράτα, και τη Σαουδική Αραβία.

Το Μουσκάτ είναι κάπως ιδιόμορφο μιας και καταλαμβάνει μεγάλη έκταση σε μήκος του κόλπου, έχει μεγάλες λεωφόρους με 6 λωρίδες και δεν έχει ένα σαφές και συγκεκριμένο κέντρο . O κόσμος κινείται σε mall και συμπλέγματα καταστημάτων πιο υπαίθρια, ενώ στο παλιό Μουσκάτ που είναι το παλάτι του Σουλτάνου και το νέο Εθνικό Μουσείο, περιμένει κανείς να δει περισσότερη ζωή, αλλά αυτή υπάρχει κυρίως στη γειτονική Muttrah που έχει την corniche (πεζόδρομο δίπλα στη θάλασσα για βόλτα) και φυσικά το σουκ-αγορά με ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Από τα πιο εντυπωσιακά «εκθέματα» ήταν για μένα είναι τα ατελείωτα μαγαζιά με αρώματα και περίτεχνα μπουκαλάκια για να τα βάζει κανείς, καθώς και τα μαγαζιά με υφάσματα.

Γενικά οι κάτοικοι του Ομάν φαίνεται να αγαπούν ιδιαιτέρως τα αρώματα, τα οποία ως επί το πλείστον βασίζονται σε φυσικές αρωματικές ύλες όπως το λιβάνι, που είναι το εθνικό τους προϊόν, το ξύλο ουντ αλλά και το μύρο, σανδαλόξυλο, πατσουλί κλπ. Σαφέστατα είναι πολύ βαριά Ανατολίτικα αρώματα που όμως ταιριάζουν πολύ στο κλίμα και στα σταρένια δέρματα των κατοίκων. Στο Ομάν έχει έδρα και ο διεθνής οίκος πολυτελών αρωμάτων Amouage με πολύ ιδιαίτερες (πανάκριβες) δημιουργίες, αλλά και άλλοι μικρότεροι όπως ο Raydan.  Γενικά όπου κι αν πας μυρίζει κάτι διαρκώς όμορφα, σίγουρα το λιβάνι που το καίνε παντού, αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι που είναι πάντα παρφουμαρισμένοι.

Άλλα αξιοθέατα του Μουσκάτ είναι βέβαια το πάρα πολύ όμορφο και μεγαλοπρεπές τζαμί του Σουλτάνου Καμπούς, με φίνες λεπτομέρειες, ένα τεράστιο πολυέλαιο και το μεγαλύτερο χειροποίητο περσικό χαλί στον κόσμο, αλλά και η Όπερα (που ήταν δίπλα στο σπίτι μας) που άνοιξε το 2011 και φιλοξενεί σπουδαία ονόματα από όλον τον κόσμο. Ο σουλτάνος μάλιστα είναι λάτρης της κλασικής μουσικής και του εκκλησιαστικού οργάνου και έχει προσωπική ορχήστρα υψηλού επιπέδου.

Είμαι σίγουρη πως θα αναρωτιέστε για το φαγητό στο Ομάν και θα έχετε δίκιο. Γενικά δεν θα κατέτασσα τη χώρα στους γαστρονομικούς προορισμούς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον. Η τοπική κουζίνα λόγω του ότι διαμορφώθηκε σε μια περιοχή ιδιαιτέρως βραχώδη και άγονη δεν έχει φοβερή ποικιλία. Φυσικά ο χουρμάς, το φρούτο της ζωής για όλη την Αραβική χερσόνησο, έχει πρωταρχικό ρόλο στην καθημερινή διατροφή των κατοίκων. Επίσης , λόγω των εμπορικών συναλλαγών με χώρες όπως η Περσία και η Ινδία η κουζίνα έχει πολλά μπαχαρικά, μετρίως καυτερά (αλλά εντελώς ακατάλληλα για παιδιά), άπειρο ρύζι μπασμάτι και αρκετό ψάρι, αφού το Ομάν βρέχεται από τον Ινδικό Ωκεανό και έχει ατελείωτη ακτογραμμή.  Η αλιεία μάλιστα είναι σημαντική πηγή εσόδων του κράτους, που σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες του κόλπου, δεν βασίζεται αποκλειστικά στο πετρέλαιο.

Το πραγματικό πρόβλημα του φαγητού στο Ομάν για έναν ξένο, δεν είναι η τοπική κουζίνα. Είναι πως αυτή η κουζίνα δεν αντιπροσωπεύεται προς τα έξω και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πραγματική κουλτούρα του «τρώμε έξω» στην επαρχία, όπως σε άλλες Μεσογειακές μουσουλμανικές χώρες, όπως η Τουρκία για παράδειγμα.  Έτσι τα μόνα εστιατόρια που βρίσκει κανείς είναι ως επί το πλείστον τα λεγόμενα καφενεία με αμφιβόλου ποιότητας μεζέδες, κάποια Ινδικά ή «σουβλατζίδικα» με σαουάρμα (ο δικός τους γύρος κοτόπουλο σε Αραβική πίτα, πεντανόστιμος πραγματικά).

Στο Μουσκάτ, όμως, που είναι πιο κοσμοπολίτικο φάγαμε και δύο από τα καλύτερα γεύματα του ταξιδιού: το πρώτο στο Kargeen ένα πανέμορφο πολυ-εστιατόριο με κήπο (ενδιαφέρουσα κριτική εδώ)όπου μπορεί κανείς να δοκιμάσει τα παραδοσιακά πιάτα, αλλά και εξαιρετική πίτσα (!). Παρόλο που έχει τεράστιο κατάλογο με διαφημίσεις (!!), ο οποίος σαφέστατα σε βάζει σε σκέψεις για το πόσο καλό τελικά μπορεί να είναι το φαγητό, ότι φάγαμε ήταν πολύ νόστιμο, αλλά τεράστιο σε μέγεθος. Εγώ παρήγγειλα mandi dajaj ένα αρωματικό κοτόπουλο με ρύζι και ρίζες από την Υεμένη και ο άντρας μου ghoozy δηλαδή τρυφερό αρνάκι μαριναρισμένο σε μπαχαρικά με ρύζι και όλο αυτό τυλιγμένο σε μια λεπτή πίτα. Επειδή το αλκοόλ δεν επιτρέπεται στα εστιατόρια της χώρας, παρά μόνο στα μεγάλα ξενοδοχεία (πραγματικά απορεί κανείς με τέτοιες αποφάσεις), συνοδέψαμε το δείπνο μας με νερό καρύδας, δηλαδή μια καρύδα φρέσκια που της έχουν βάλει καλαμάκι και πίνεις το υπέροχο χυμό της!

Το δεύτερο πολύ ωραίο δείπνο μας ήταν στο Ubhar,  το οποίο μάλιστα βρισκόταν ακριβως κάτω από το σπίτι μας, ότι έπρεπε δηλαδή μετά από μια κουραστική ημέρα! Εκεί ξεκινήσαμε με μια πιατέλα από αραβικά-λιβανέζικα μεζεδάκια (χούμους, μουταμπάλ κλπ) όλα εξαιρετικά. Στη συνέχεια μοιραστήκαμε ένα kabuli shuwa, το αγαπημένο πιάτο του Ομάν.  δηλαδή μαριναρισμένο κρέας (στην περίπτωσή μας μοσχάρι) αργομαγειρεμένο σε φύλλα μπανάνας για πολλές ώρες και σερβιρισμένο με ρύζι. Αν και το κρέας δεν είχε σάλτσα, ήταν τόσο μαλακό και νόστιμο που μακάρι να το ξανάτρωγα!

Μην με ρωτήσετε τι έτρωγε η 7χρονη κόρη μου όλες τις ημέρες του ταξιδιού. Με τόσο έντονες γεύσεις τελικά ζούσε με το πρωινό της, κανα club sandwich από τα ξενοδοχεία, πατατάκια και φυσικά γλυκά… Όμως το Ομάν παραμένει ένας καλός προορισμός για οικογένειες, αφού πέραν του ότι είναι μια από τις ασφαλέστερες χώρες στον κόσμο, τα παιδιά χαίρουν ιδιαίτερης προσοχής από όλους. Έτσι η μικρή μας είχε πάντα έξτρα δωράκια, περιποίηση και χαμόγελα από ξένους, που στην αρχή φαντάζουν οριακά επικίνδυνα, έχουν όμως τέτοια συχνότητα που στο τέλος σε κερδίζουν!

Συντονιστείτε μέσα στην εβδομάδα στο μπλογκ για το δεύτερο «επεισόδιο» του ταξιδιού, την περιήγησή μας στην υπόλοιπη χώρα.

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.