Την πρώτη φορά με σύρανε κυριολεκτικά με το ζόρι στο Αγάνι. Παρασκευή βράδυ, ήμουν πτώμα και το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να φορέσω πιτζάμες και να δω αμερικάνικες σειρές σε DVD. “Εσύ ειδικά πρέπει να έρθεις” μου έλεγε πιεστικά η φωνή στο ακουστικό “το φαγητό είναι φοβερό. Θα έρθουμε να σε πάρουμε στις 9″. Δεν είχα επιλογή, καταλαβαίνετε. Τότε το Αγάνι ήταν στην Αλσούπολη, σε μια περιφραγμένη με μουσαμά στην ουσία βεράντα το φαγητό όμως ήταν συγκλονιστικό. Από τα καλύτερα αχνιστά μύδια ever, να μοσχοβολάνε θάλασσα και ένα ριζότο με μελάνι σουπιάς για αστέρι.
Διαβάστε το υπόλοιπο εδώ
Food Junkie not junk food 